Εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, 14/2/2012
Η πολιτική αντιπαράθεση έχει προσλάβει, μετά την ψήφιση του Μνημονίου 2, νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Αποκαλύφθηκε με καθαρότητα ότι στο εσωτερικό όλων σχεδόν των κομμάτων συνυπάρχουν «μεταρρυθμιστές» και «αντιμεταρρυθμιστές», «εκσυγχρονιστές» και «λαϊκιστές», «ευρωπαϊστές» και «ευρωσκεπτικιστές», ό,τι και αν σημαίνουν οι πολυφορεμένες αυτές λέξεις. Στην πράξη οι διαφορετικές αντιλήψεις αποτυπώνονται με την υποστήριξη ή την απόρριψη της πολιτικής των Μνημονίων. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΛΑΟΣ, ακόμη και η ΔΗΜΑΡ, σπαράσσονται εσωτερικά από αντίρροπες τάσεις.
Ωστόσο, ταυτόχρονα διαμορφώνονται ορισμένες παραλλαγές των αντιλήψεων αυτών, που καθιστούν πιο ευανάγνωστες τις πραγματικές προθέσεις κάθε τμήματος των σπαρασσόμενων κομμάτων. Αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, που εκπροσωπεί μία αταλάντευτη αντιευρωπαϊκή στάση, οι θέσεις και προτάσεις των υπόλοιπων κομμάτων δεν είναι εντελώς ευδιάκριτες, είτε υποστηρίζουν τη μνημονιακή πολιτική ως «αναγκαίο κακό» είτε την καταδικάζουν. Ποια από τις πολιτικές αυτές δυνάμεις διαφωνεί ότι απαιτούνταν πιο ισορροπημένη και δίκαιη κατανομή των βαρών; Ποια αμφισβητεί ότι είναι αναγκαία μία συγκροτημένη αναπτυξιακή πολιτική; Ποια αρνείται ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στην Ευρωζώνη; ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν έναν πολυσυλλεκτικό λόγο, που προκαλεί την εμφάνιση εγκάρσιων τομών.
Το δίλημμα δεν είναι λοιπόν εάν η διαπραγμάτευση με την τρόικα ήταν επιτυχημένη. Οι διαφοροποιήσεις προκύπτουν κυρίως για λόγους εντυπώσεων και προεκλογικής κατανάλωσης, και λιγότερο με βάση αξιόπιστα εναλλακτικά σχέδια διαχείρισης της κρίσης. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν η Ελλάδα έχει την ισχύ να εναντιωθεί στα μέτρα που υπαγόρευσε η τρόικα, ή το ρίσκο της απόρριψης και μη εφαρμογής τους ενδέχεται πράγματι να σημαίνει άτακτη χρεοκοπία, επιστροφή στη δραχμή και διεθνή απομόνωση, αλλά και τους διεθνοστρατηγικούς κινδύνους που κάτι τέτοιο εγκυμονεί.
Η ελληνική κοινωνία δεν γνωρίζει τι από όσα υποστηρίζουν πολιτικοί, τεχνοκράτες, δημοσιογράφοι, εντός και εκτός συνόρων, είναι αλήθεια, πού ξεκινάει η ιδεολογική τρομοκρατία, ή πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα. Η πολιτική μετατράπηκε σε ακραίο ρίσκο, νέες διαχωριστικές γραμμές διατρέχουν ολόκληρο το ιδεολογικό φάσμα και διαρρηγνύουν τη συνοχή των κομμάτων. Ολοι γνωρίζουν ότι μετά τις ερχόμενες εκλογές τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο, ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει οριστικά. Σήμερα μόνο δύο βεβαιότητες έχουν απομείνει: πρώτον, ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει την αυτοκαταστροφική διαδρομή της τελευταίας διετίας και η αιτία δεν είναι ασφαλώς το ελληνικό πρόβλημα. Δεύτερον, ότι η ελληνική κοινωνία και οικονομία αλλάζουν ραγδαία, συμπαρασύροντας τους παραδοσιακούς πολιτικούς συσχετισμούς. Αφού κάψαμε τα καράβια μας, όλα πρέπει να ξαναφτιαχτούν από την αρχή.
Το δίλημμα δεν είναι λοιπόν εάν η διαπραγμάτευση με την τρόικα ήταν επιτυχημένη. Οι διαφοροποιήσεις προκύπτουν κυρίως για λόγους εντυπώσεων και προεκλογικής κατανάλωσης, και λιγότερο με βάση αξιόπιστα εναλλακτικά σχέδια διαχείρισης της κρίσης. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν η Ελλάδα έχει την ισχύ να εναντιωθεί στα μέτρα που υπαγόρευσε η τρόικα, ή το ρίσκο της απόρριψης και μη εφαρμογής τους ενδέχεται πράγματι να σημαίνει άτακτη χρεοκοπία, επιστροφή στη δραχμή και διεθνή απομόνωση, αλλά και τους διεθνοστρατηγικούς κινδύνους που κάτι τέτοιο εγκυμονεί.
Η ελληνική κοινωνία δεν γνωρίζει τι από όσα υποστηρίζουν πολιτικοί, τεχνοκράτες, δημοσιογράφοι, εντός και εκτός συνόρων, είναι αλήθεια, πού ξεκινάει η ιδεολογική τρομοκρατία, ή πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα. Η πολιτική μετατράπηκε σε ακραίο ρίσκο, νέες διαχωριστικές γραμμές διατρέχουν ολόκληρο το ιδεολογικό φάσμα και διαρρηγνύουν τη συνοχή των κομμάτων. Ολοι γνωρίζουν ότι μετά τις ερχόμενες εκλογές τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο, ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει οριστικά. Σήμερα μόνο δύο βεβαιότητες έχουν απομείνει: πρώτον, ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει την αυτοκαταστροφική διαδρομή της τελευταίας διετίας και η αιτία δεν είναι ασφαλώς το ελληνικό πρόβλημα. Δεύτερον, ότι η ελληνική κοινωνία και οικονομία αλλάζουν ραγδαία, συμπαρασύροντας τους παραδοσιακούς πολιτικούς συσχετισμούς. Αφού κάψαμε τα καράβια μας, όλα πρέπει να ξαναφτιαχτούν από την αρχή.