Εφημερίδα “Έθνος”, 5/4/2016
Η Ελλάδα διανύει τη δυσκολότερη περίοδο μετά το 1974. Υστερα από έξι χρόνια οικονομικής κρίσης, με ανεργία άνω του 24% (και 49% στους νέους), με ανύπαρκτες επενδυτικές προοπτικές τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον, με τη φτώχεια να διευρύνεται κατά 8% το 2015, διεθνώς απαξιωμένη και απειλούμενη από ποικίλους γεωπολιτικούς κινδύνους, με δεκάδες χιλιάδες δυναμικούς νέους ανθρώπους, ίσως τα καλύτερα μυαλά της γενιάς τους, να έχουν μεταναστεύσει, η χώρα απέχει ελάχιστα από την περιθωριοποίηση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και τον εγκλωβισμό σε μια καταστροφική δίνη.
Οι επιδόσεις της σημερινής κυβέρνησης αποτυπώνονται ήδη στη δημοσκοπική της κατάρρευση. Μετά από δεκατέσσερις μήνες στην εξουσία και μόλις έξι μήνες αφότου το εκλογικό σώμα έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία, ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις να υπολείπεται κατά 4-8%, ενώ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου υπερείχε κατά 7,5%. Η απαξίωση της κυβέρνησης δεν οφείλεται μόνο στην πλήρη διάψευση των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει, αλλά στο γεγονός ότι έγιναν απτές οι επιπτώσεις των πολιτικών της επιλογών, της διαχειριστικής ανεπάρκειας και της ανεξήγητης αδράνειας που επέδειξε σε μείζονα ζητήματα.
Αποτυχία έγκαιρης διαχείρισης του Προσφυγικού, που επί μήνες αποτελούσε μια ωρολογιακή βόμβα εν γνώσει όλων, αδυναμία ανταπόκρισης στις απαιτήσεις ολοκλήρωσης της πρώτης αξιολόγησης με τεράστιες οικονομικές – αναπτυξιακές συνέπειες, αδιέξοδος χειρισμός του Ασφαλιστικού με αποτέλεσμα ισχυρές ενδογενεακές και διαγενεακές συγκρούσεις, ατυχείς θεσμικές παρεμβάσεις όπως στην περίπτωση της αποψίλωσης των αρμοδιοτήτων του ΕΣΡ, απαρτίζουν έναν πρόχειρο απολογισμό της δεύτερης κυβέρνησης Αριστεράς, συμπληρώνοντας το ολέθριο δημοψήφισμα, τα capital controls, την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και το τρίτο Μνημόνιο της «πρώτης φοράς».
Αν όχι τώρα, πότε θα είναι επιτακτικότερη η ανάγκη για εθνική συνεννόηση, με τον σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα φιλευρωπαϊκά κόμματα; Μιας κυβέρνησης που θα καταστρώσει ένα σχέδιο για την ανασυγκρότηση της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος, την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης και την κοινωνική προστασία όλων, συμπεριλαμβανομένων των προσφύγων, πριν οι εξελίξεις αποδειχθούν μη αναστρέψιμες.