Εφημερίδα, “ΕΘΝΟΣ”, 24/9/2013
Κατά τη λήψη ποιας απόφασης για τα μεγάλα διλήμματα στην εποχή της κρίσης λειτούργησαν τα πολιτικά κόμματα ακολουθώντας στοιχειώδεις διαδικασίες εσωτερικής διαβούλευσης και συμμετοχής είτε της κομματικής βάσης είτε των εκλεγμένων συλλογικών τους οργάνων; Αν η έλευση των Μνημονίων περιθωριοποίησε τον ρόλο του Κοινοβουλίου στη νομοπαραγωγική διαδικασία και ακύρωσε στην πράξη τη συλλογική λειτουργία των κυβερνητικών οργάνων, στην περίπτωση των κομμάτων που μονοπωλούν την εξουσία από το 1974 απλώς επιβεβαίωσε τον εκφυλισμό των εσωκομματικών λειτουργιών.
Ηδη προ κρίσης τα κόμματα αυτά παρουσίαζαν θολά προγράμματα και υποτυπώδη συλλογική λειτουργία που δεν δικαιολογούσε τον συνταγματικά κατοχυρωμένο ρόλο τους ως φορέων δημοκρατικής νομιμοποίησης. Πολύ περισσότερο στη μεταμνημονιακή περίοδο, υπό το πρόσχημα μιας παρατεταμένης κατάστασης ανάγκης, τα συγκυβερνώντα κόμματα αντιμετωπίστηκαν από τις ηγεσίες τους ως χώρος όπου κυοφορούνται αντιδράσεις προς όσα εν κρυπτώ και με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίζονται σε κλειστές συνεδριάσεις του Eurogroup, τεχνοκρατών της τρόικας και πολιτικών ηγεσιών. Ακόμη και το περιεχόμενο των Μνημονίων δεν αποτέλεσε αντικείμενο συγκροτημένου εσωκομματικού διαλόγου, ενώ κεφαλαιώδη ζητήματα δημόσιας πολιτικής δεν υποβλήθηκαν ούτε καν προς επικύρωση στα κομματικά όργανα.
Μαζικοποίηση και πολυσυλλεκτικότητα επηρέασαν και την εσωτερική λειτουργία κομματικών σχηματισμών που επιχείρησαν να καλλιεργήσουν μια άλλη κουλτούρα λήψης αποφάσεων. Στον ΣΥΡΙΖΑ οι μομφές περί απροσπέλαστης ηγετικής ομάδας και η μεταμόρφωση από συνασπισμό κομμάτων διαμαρτυρίας σε ενιαίο κόμμα εξουσίας συνοδεύθηκε από τη στροφή προς το συγκεντρωτικό πρότυπο.
Η αποστέωση των πολιτικών κομμάτων δεν αφήνει αδιάφορους τους πολίτες. Αντίθετα, διογκώνει τη δυσθυμία τους έναντι του πολιτικού συστήματος και σπρώχνει ολοένα περισσότερους προς τη νεοναζιστική Ακροδεξιά, ενδυναμώνοντας τον αντισυστημικό της λόγο. Εστω υπό όρους εκλογικής επιβίωσης, επιβάλλεται τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου» να ξανασκεφθούν την εσωκομματική τους λειτουργία. Η απάντηση στους εχθρούς της δημοκρατίας δεν είναι ο αυταρχισμός αλλά περισσότερη δημοκρατία.