Νόμος και Φύση 1998, σελ. 451-454.
Η 2731/1997 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας καταλήγει σε μία δύσκαμπτη θέση που δεν καταλείπει περιθώρια στάθμισης των κρίσιμων παραμέτρων τόσο στην προκειμένη περίπτωση όσο και σε μία σειρά παρόμοιων υποθέσεων. Η πρόταξη μίας απόλυτης, μη επιδεχόμενης σταθμίσεων περιβαλλοντικής αρχής, προδιαγράφει τη λύση σε προβλήματα τα οποία δεν έχουν ακόμη τεθεί χωρίς να εξετάζει άλλες πιθανές εκδοχές επίλυσής τους. Δεχόμενο το Δικαστήριο ότι η μόνη εν προκειμένω συνταγματικώς αποδεκτή επιλογή συνίσταται στην παράκαμψη της ευαίσθητης περιοχής, στερεί από τη Διοίκηση τη διακριτική ευχέρεια στη χάραξη της οδού, ακόμη και αν επιλεγεί μέθοδος τέτοια που να μη συνεπάγεται αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Κατ’ αυτό τον τρόπο το Δικαστήριο, αποκλείοντας με γνώμονα το άρθρο 24 Συντ. πιθανές αλλαγές στη χάραξη της οδού, υποκαθιστά τόσο τη Διοίκηση όσο και τον κοινό νομοθέτη, υπερβαίνοντας τα όρια του δικαστικού αυτοπεριορισμού.