Εφημερίδα “Έθνος”, 13/11/2012
Η κρίση και τα Μνημόνια αναπόφευκτα κλόνισαν τα δύο κόμματα που μονοπώλησαν την κυβερνητική εξουσία από το 1974 μέχρι τον περασμένο Μάιο. Η υποταγή στα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης χωρίς ένα συγκροτημένο διαπραγματευτικό σχέδιο απέναντι στην τρόικα την περίοδο 2010-2012, σε συνδυασμό με την απουσία ενός εθνικού προγράμματος διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αποκάλυψαν την ανεπάρκεια των πολιτικών ελίτ που διαχειρίστηκαν την κρίση.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ, που πριν από μόλις τρία χρόνια είχε λάβει το 44% των ψήφων, εμφανίζει εικόνα αποσύνθεσης, αφού τα εναπομείναντα στελέχη του φυλλορροούν και σε όλες τις δημοσκοπήσεις συγκεντρώνει μονοψήφια ποσοστά. Ομως και η φθορά της Νέας Δημοκρατίας είναι ραγδαία, καθώς οι εξαγγελίες για μείωση της ανεργίας, επιστροφή στην ανάπτυξη, αποτροπή νέων εισοδηματικών περικοπών και «επανηθικοποίηση» της πολιτικής αποδεικνύονται προεκλογικά πυροτεχνήματα.
Είναι προφανές ότι ο ιδεολογικοπολιτικός και κοινωνικός χώρος που εξέφρασαν αυτά τα δύο κόμματα δεν μπορεί να καλυφθεί από τα υφιστάμενα κόμματα της Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς. Τουλάχιστον το ήμισυ του εκλογικού σώματος συνεχίζει να αυτοπροσδιορίζεται στον χώρο της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς. Ο αντιμνημονιακός λόγος, σε συνάρτηση με την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού που κυβέρνησε επί 38 χρόνια, απειλούν την υπόσταση των δύο πρώην κομμάτων εξουσίας. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι παγιώθηκε ένας νέος ιδεολογικός, κοινωνικός και κομματικός χάρτης, εξαερώνοντας οριστικά την Κεντροαριστερά και την Κεντροδεξιά.
Από τις προηγούμενες επισημάνσεις συνάγονται τρία βασικά συμπεράσματα: Πρώτον, είναι θέμα μηνών να κλείσει ο ιστορικός κύκλος ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, είτε με αυτοδιάλυση -ανασύσταση είτε με περαιτέρω εκλογική συρρίκνωση. Δεύτερον, το πολιτικό φάσμα μεταξύ Αριστεράς και άκρας Δεξιάς θα καλύψουν νέοι κομματικοί σχηματισμοί, χωρίς να αποκλείεται για ένα διάστημα ο κατακερματισμός και η πολυδιάσπαση της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς να καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίαρχη δύναμη. Τρίτον, η ελληνική κοινωνία αναζητά νέα πρόσωπα, άφθαρτα, χωρίς σκιές ως προς την πολιτική βούληση, το ήθος ή τη γνωσιακή επάρκεια.