Εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, 29/7/2014
Η ελληνική Ακροδεξιά χαρακτηρίζεται ως μια από τις πιο βίαιες και σκοτεινές στην Ευρώπη, με ιδεολογικές αναφορές και πρακτικές που ελάχιστα συγκαλύπτουν το ναζιστικό τους πρότυπο. Παρότι το κοινό σημείο ανάμεσα στην ελληνική Ακροδεξιά και τις ομόλογές της στον ευρωπαϊκό χώρο αποτελεί η ξενοφοβία και το μεταναστευτικό ζήτημα, ωστόσο, ο αντισυστημικός της λόγος βρήκε γόνιμο έδαφος χάρη στην κατάρρευση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος και στην απαξίωση της πολιτικής τάξης μετά το 2010.
Τότε αποκαλύφθηκε πλήρως όχι μόνο η ευθύνη των δύο κομμάτων που εναλλάχθηκαν στην κυβέρνηση της χώρας μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, αλλά και η ανεπάρκειά τους να διαχειριστούν με συνέπεια, αποτελεσματικότητα και ισότιμη κατανομή βαρών τη δημοσιονομική και οικονομική χρεοκοπία. Δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι η Ακροδεξιά στην Ελλάδα διέθετε κοινωνικές-ιδεολογικές ρίζες από την εποχή του Εμφυλίου, του μετεμφυλιακού παρακράτους και του εθνικιστικού ελληνοχριστιανικού παραληρήματος της απριλιανής δικτατορίας, που υπέβοσκαν και έκαναν την επανεμφάνισή τους σε συγκεκριμένες περιόδους, με ενδεικτικό παράδειγμα τον ανορθολογικό τρόπο που αντιμετωπίστηκε το Μακεδονικό τη δεκαετία του ’90.
Ωστόσο δεν ήταν ούτε η ένταση της οικονομικής κρίσης, ούτε τα ιδεολογικά ερείσματα, ούτε η έκταση των μεταναστευτικών ροών που οδήγησαν στην ξαφνική εμφάνιση μιας τόσο επιθετικής Ακροδεξιάς στην Ελλάδα, όσο ακριβώς η δυσανεξία ενός διογκούμενου τμήματος της κοινωνίας απέναντι στα συστημικά πολιτικά κόμματα, με αιτιάσεις όχι μόνο ως προς το ήθος, αλλά και τη διαχειριστική επάρκεια.
Το τέλος της δυνατότητας των παραδοσιακών διαχειριστών της εξουσίας να διανέμουν και αναδιανέμουν προνόμια, προσόδους και πάσης φύσεως παροχές, πελατειακές εξυπηρετήσεις ή πρόσβαση σε δημόσια αγαθά, συνεπάγεται τη στροφή σε μορφώματα που επενδύουν σε μια υπεραπλουστευτική δημαγωγία με σαφώς οριοθετημένους εχθρούς και φίλους. Θα παραμείνει, βέβαια, αναπάντητο το ερώτημα ποια θα μπορούσε να είναι η τροπή των πραγμάτων εάν η Ακροδεξιά δεν είχε απροκάλυπτα υπερβεί το φράγμα των ποινικά κολάσιμων πράξεων. Ή, μήπως, η ποινικοποίηση δεν θα οδηγήσει τελικά σε άμβλυνση της επιρροής της;