Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 15/11/2011
Ότι ο νέος πρωθυπουργός είναι ένας έμπειρος τεχνοκράτης με άριστες διασυνδέσεις στα κέντρα λήψης αποφάσεων για την οικονομική διακυβέρνηση στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ δεν σημαίνει ότι μπορεί ως διά μαγείας να μετατρέψει μια χρεοκοπημένη χώρα από αποδιοπομπαίο τράγο σε παράδεισο αξιοπιστίας, ανταγωνιστικότητας και ευημερίας. Όποιος και αν αναλάμβανε, στην παρούσα συγκυρία, την πρωθυπουργία, ελάχιστα θα μπορούσε να μεταβάλει, λαμβάνοντας υπόψη και ότι προεδρεύει ενός ετερόκλητου, υπερμεγέθους υπουργικού συμβουλίου απαρτιζόμενου από πρόσωπα που δεν επέλεξε ο ίδιος, με τη συμμετοχή σχεδόν όλων των μελών της απελθούσας κυβέρνησης, που δεν χαρακτηρίστηκε ούτε για τη συνοχή ούτε για την αποτελεσματικότητά της.
Ο νέος πρωθυπουργός έχει μία συγκεκριμένη αποστολή, μέσα σε έναν σαφή χρονικό ορίζοντα. Πρόκειται κατ’ αρχάς για την εκταμίευση της 6ης δόσης, που όμως θα επιτυγχανόταν ούτως ή άλλως και είχε ήδη ανακοινωθεί πριν από την ατυχή επιλογή του Γ. Παπανδρέου περί δημοψηφίσματος. Η καθυστέρηση οφείλεται ακριβώς στη διεθνή ανασφάλεια που πυροδότησε η πρωτοβουλία Παπανδρέου, προκαλώντας ένα ντόμινο περαιτέρω απαξίωσης και πιέσεων εις βάρος της χώρας. Αρα, με ή χωρίς τον κ. Παπαδήμο, θέμα χρόνου ήταν η εκταμίευση της δόσης, καθώς το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και οι υπεραντλαντικοί συνομιλητές του δεν μοιάζουν έτοιμοι για την αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Δεύτερος κεντρικός στόχος, η ολοκλήρωση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου ως προς το σκέλος που αφορά την Ελλάδα. Πρόκειται για μία ευρωπαϊκή συμφωνία που εξάντλησε σύντομα τις θετικές επικοινωνιακές της επενέργειες και δεν προσφέρει λύση στο πρόβλημα της ασύμμετρης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου δεν εξυπηρετεί ούτε την επιβίωση του ευρώ ούτε την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά συνιστά έναν δούρειο ίππο που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεξέλεγκτη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνικής συνοχής, στην παγίωση της κυριαρχίας των αγορών και στη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα έχουμε πλέον πλήρη εικόνα ότι υπήρξε καταστροφική η πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου από τη στιγμή που παρέλαβε ένα διαλυμένο κράτος και μια καταρρέουσα οικονομία από την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή μέχρι να παραδώσει το βάρος σε έναν τεχνοκράτη, ο οποίος έχει πάντως σαφές πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα. Ασφαλώς δεν ήταν ο Γ. Παπανδρέου υπεύθυνος για τη συστημική κρίση στην Ευρώπη.
Τα παραδείγματα της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και πλέον της Ιταλίας το επιβεβαιώνουν. Την υστεροφημία τους τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και ο Κ. Καραμανλής θα επιχειρήσουν να την περισώσουν επικαλούμενοι τη “συστημικότητα” της κρίσης. Ωστόσο, ακριβώς σε περιόδους κρίσης διαφοροποιούνται οι ηγέτες από τους ανεπαρκείς διαχειριστές μιας καταστροφής. Ο κ. Παπαδήμος είναι εγκλωβισμένος σε έναν άχαρο ιστορικό ρόλο, ως ο τελευταίος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, πριν ο ασκός του Αιόλου παρασύρει ολοκληρωτικά τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συντεταγμένες των τελευταίων 37 χρόνων.
Ο νέος πρωθυπουργός έχει μία συγκεκριμένη αποστολή, μέσα σε έναν σαφή χρονικό ορίζοντα. Πρόκειται κατ’ αρχάς για την εκταμίευση της 6ης δόσης, που όμως θα επιτυγχανόταν ούτως ή άλλως και είχε ήδη ανακοινωθεί πριν από την ατυχή επιλογή του Γ. Παπανδρέου περί δημοψηφίσματος. Η καθυστέρηση οφείλεται ακριβώς στη διεθνή ανασφάλεια που πυροδότησε η πρωτοβουλία Παπανδρέου, προκαλώντας ένα ντόμινο περαιτέρω απαξίωσης και πιέσεων εις βάρος της χώρας. Αρα, με ή χωρίς τον κ. Παπαδήμο, θέμα χρόνου ήταν η εκταμίευση της δόσης, καθώς το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και οι υπεραντλαντικοί συνομιλητές του δεν μοιάζουν έτοιμοι για την αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Δεύτερος κεντρικός στόχος, η ολοκλήρωση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου ως προς το σκέλος που αφορά την Ελλάδα. Πρόκειται για μία ευρωπαϊκή συμφωνία που εξάντλησε σύντομα τις θετικές επικοινωνιακές της επενέργειες και δεν προσφέρει λύση στο πρόβλημα της ασύμμετρης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου δεν εξυπηρετεί ούτε την επιβίωση του ευρώ ούτε την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά συνιστά έναν δούρειο ίππο που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεξέλεγκτη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνικής συνοχής, στην παγίωση της κυριαρχίας των αγορών και στη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα έχουμε πλέον πλήρη εικόνα ότι υπήρξε καταστροφική η πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου από τη στιγμή που παρέλαβε ένα διαλυμένο κράτος και μια καταρρέουσα οικονομία από την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή μέχρι να παραδώσει το βάρος σε έναν τεχνοκράτη, ο οποίος έχει πάντως σαφές πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα. Ασφαλώς δεν ήταν ο Γ. Παπανδρέου υπεύθυνος για τη συστημική κρίση στην Ευρώπη.
Τα παραδείγματα της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και πλέον της Ιταλίας το επιβεβαιώνουν. Την υστεροφημία τους τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και ο Κ. Καραμανλής θα επιχειρήσουν να την περισώσουν επικαλούμενοι τη “συστημικότητα” της κρίσης. Ωστόσο, ακριβώς σε περιόδους κρίσης διαφοροποιούνται οι ηγέτες από τους ανεπαρκείς διαχειριστές μιας καταστροφής. Ο κ. Παπαδήμος είναι εγκλωβισμένος σε έναν άχαρο ιστορικό ρόλο, ως ο τελευταίος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, πριν ο ασκός του Αιόλου παρασύρει ολοκληρωτικά τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συντεταγμένες των τελευταίων 37 χρόνων.