Εφημερίδα, “ΕΘΝΟΣ”, 16/4/2013
Η εμμονή της τρόικας στο ζήτημα της μείωσης των εργαζομένων στο Δημόσιο είναι αδιάλειπτη. Από την άλλη πλευρά, η διαδικασία σύστασης των νέων οργανισμών των υπουργείων, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και οι αποφάσεις των υπηρεσιακών συμβουλίων καθυστερούν. Εφεδρεία, διαθεσιμότητα, συνταξιοδοτήσεις, μετακινήσεις, επίορκοι, απολύσεις ανακυκλώνονται χωρίς να οδηγούν πουθενά εκτός από τη διόγκωση της ανασφάλειας των εργαζομένων.
Πόσοι είναι, τελικά, οι δημόσιοι υπάλληλοι; Τρία χρόνια μετά την πρώτη απογραφή αποδείχθηκε ότι εκκρεμούσε η καταμέτρηση όσων υπηρετούν σε δημόσια νομικά πρόσωπα. Τα ποσοτικά δεδομένα δεν έχουν οριστικοποιηθεί, πολλώ δε μάλλον η ποιοτική τους αποτίμηση. Από όσα προβλέπει το πρόγραμμα «Διοικητική Μεταρρύθμιση» ελάχιστα πραγματοποιήθηκαν.
Οι εξαγγελθείσες αλλαγές στη λειτουργία του κράτους, με αξιοποίηση κοινοτικών πόρων, δεν προχώρησαν ποτέ.
Ποιες είναι, όμως, οι ανάγκες του Δημοσίου σε προσωπικό; Γιατί χρονίζει η επεξεργασία των περιγραμμάτων θέσεων των υπαλλήλων; Γιατί δεν αξιολογήθηκε ακόμη η κατανομή αρμοδιοτήτων ανά υπουργείο και δημόσιο φορέα, ο εξορθολογισμός τους και η κατάργηση όσων φορέων κριθεί ότι δεν εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον;
Η τρόικα, με την ίδια μικρολογιστική αντίληψη που προέκρινε τις κοινωνικά άδικες οριζόντιες περικοπές, ενδιαφέρεται μόνο για μείωση των δαπανών του κράτους. Ωστόσο η κυβέρνηση δεν έχει επεξεργαστεί ένα συνεκτικό σχέδιο για τον αναγκαίο αριθμό και το έργο των δημοσίων υπαλλήλων ανά τομέα. Είναι προφανές ότι μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης διεξάγεται ένας άγονος διάλογος, μία «διαπραγμάτευση» σε λάθος βάση. Στον παραλογισμό της τρόικας που ζητάει απολύσεις αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, η κυβέρνηση δεν αντιτάσσει ούτε βήματα εκσυγχρονισμού του κράτους ούτε αξιολόγηση δομών και εργαζομένων ούτε καν αξιόπιστα στοιχεία για την υφιστάμενη κατάσταση.
Ο συνδυασμός επιχειρησιακής ανεπάρκειας, κομματικών πιέσεων και διοικητικής αδράνειας συνεπάγεται την αναπαραγωγή των παθογενειών που διαχρονικά χαρακτηρίζουν την ελληνική δημόσια διοίκηση.
Η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι μπροστά σε αυτή την αποτελμάτωση είναι θέμα χρόνου να επικρατήσουν λύσεις κοινωνικά επώδυνες και οργανωτικοδιοικητικά ατελέσφορες.