Εφημερίδα ΈΘΝΟΣ, 13/3/2012
Η επιτυχής ολοκλήρωση του PSI δεν μεταβάλλει το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε απόγνωση. Το μόνο που της επιτρέπεται να προσδοκά είναι να μη χειροτερεύσουν περισσότερο οι συνθήκες διαβίωσης. Ομως, ελάχιστοι πιστεύουν ότι δεν έρχονται ακόμη χειρότερες μέρες. Στην πραγματικότητα, η μόνη εύλογη ελπίδα σήμερα είναι ότι το τέλος της μακράς νύχτας μέσα στην ύφεση, τη διογκούμενη ανεργία, την κατάρρευση εισοδημάτων και την εντεινόμενη εγκληματικότητα θα έρθει συντομότερα από ό,τι προδικάζουν οι οικονομικές αναλύσεις και το χρονοδιάγραμμα μείωσης του δημόσιου χρέους, που με βάση το αισιόδοξο σενάριο τοποθετείται σε περίπου μια δεκαετία.
Όλες οι πολιτικές εξαγγελίες ότι τα αλλεπάλληλα περιοριστικά μέτρα είναι τα τελευταία και έρχεται η ώρα επιστροφής στην ανάπτυξη αποδείχθηκαν ψευδείς. Οι διαχειριστές της κρίσης, εγχώριοι και τροϊκανοί, αποκαλύφθηκε ότι έδρασαν ως μαθητευόμενοι μάγοι. Η κοινωνική ανοχή απέναντι στις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις της κρίσης οφείλεται αφ’ ενός στη συστηματική τρομοκράτηση με σενάρια εθνικής καταστροφής, που απειλούν ακόμη και με στέρηση στοιχειωδών αγαθών διαβίωσης, και, αφ’ ετέρου, στην απουσία πειστικών εναλλακτικών προτάσεων.
Η αντίδραση του εκλογικού σώματος στις επικείμενες εκλογές παραμένει απρόβλεπτη. Θα εμπιστευθεί εκ νέου τα δυο κόμματα εξουσίας, που κυβέρνησαν διαδοχικά ή από κοινού επί 38 χρόνια και ευθύνονται για τη συνολική χρεοκοπία, ή θα προτιμήσει τις κατακερματισμένες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, που στην πλειονότητά τους εκφέρουν ωστόσο ένα παραδοσιακό, λαϊκίστικο λόγο;
Ίσως ακόμη πιο κρίσιμες αποδειχθούν οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, που θα πραγματοποιηθούν στα τέλη Απριλίου και, αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, θα σημάνουν καθαρή νίκη των σοσιαλιστών, άρα την αποσύνθεση του γαλλογερμανικού άξονα Μερκοζί. Η λύση στο ελληνικό πρόβλημα, που αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου της ελλειμματικής οικονομικής και νομισματικής αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη, δεν μπορεί να προέλθει από καμιά ελληνική κυβέρνηση. Μόνο ο ανασχεδιασμός της ενωσιακής πολιτικής απέναντι στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους συνιστά ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση, με την ενίσχυση της αναδιανομής και της αλληλεγγύης στην Ευρωζώνη, κατευθύνοντας κεφαλαιακές ροές από τα πλεονασματικά στα ελλειμματικά κράτη.
Το φάντασμα μιας κοινωνικής έκρηξης πλανάται πάνω από τον ευρωπαϊκό Νότο, που βυθίζεται στην ανεργία, την ένδεια και την εγκληματικότητα. Οι αντοχές της κοινωνίας λιγοστεύουν. Καθώς οι νέοι ψάχνουν τρόπο να «δραπετεύσουν» από τη χώρα, όσοι γνωρίζουν πως είναι πια αργά για μια τέτοια επιλογή δεν έχουν παρά να διαλέξουν ανάμεσα στην καταθλιπτική εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας και στη δημιουργικότητα της απελπισίας. Οι πιθανότητες της κοινωνικής έκρηξης φαίνεται να υπερτερούν, όπως έγραφε όμως ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο λαός είναι υπεύθυνος για την Ιστορία του και καθένας μπορεί να «διορθώσει το ρωμαίικο» στον χώρο και τον τομέα όπου βρίσκεται.
Όλες οι πολιτικές εξαγγελίες ότι τα αλλεπάλληλα περιοριστικά μέτρα είναι τα τελευταία και έρχεται η ώρα επιστροφής στην ανάπτυξη αποδείχθηκαν ψευδείς. Οι διαχειριστές της κρίσης, εγχώριοι και τροϊκανοί, αποκαλύφθηκε ότι έδρασαν ως μαθητευόμενοι μάγοι. Η κοινωνική ανοχή απέναντι στις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις της κρίσης οφείλεται αφ’ ενός στη συστηματική τρομοκράτηση με σενάρια εθνικής καταστροφής, που απειλούν ακόμη και με στέρηση στοιχειωδών αγαθών διαβίωσης, και, αφ’ ετέρου, στην απουσία πειστικών εναλλακτικών προτάσεων.
Η αντίδραση του εκλογικού σώματος στις επικείμενες εκλογές παραμένει απρόβλεπτη. Θα εμπιστευθεί εκ νέου τα δυο κόμματα εξουσίας, που κυβέρνησαν διαδοχικά ή από κοινού επί 38 χρόνια και ευθύνονται για τη συνολική χρεοκοπία, ή θα προτιμήσει τις κατακερματισμένες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, που στην πλειονότητά τους εκφέρουν ωστόσο ένα παραδοσιακό, λαϊκίστικο λόγο;
Ίσως ακόμη πιο κρίσιμες αποδειχθούν οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, που θα πραγματοποιηθούν στα τέλη Απριλίου και, αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, θα σημάνουν καθαρή νίκη των σοσιαλιστών, άρα την αποσύνθεση του γαλλογερμανικού άξονα Μερκοζί. Η λύση στο ελληνικό πρόβλημα, που αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου της ελλειμματικής οικονομικής και νομισματικής αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη, δεν μπορεί να προέλθει από καμιά ελληνική κυβέρνηση. Μόνο ο ανασχεδιασμός της ενωσιακής πολιτικής απέναντι στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους συνιστά ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση, με την ενίσχυση της αναδιανομής και της αλληλεγγύης στην Ευρωζώνη, κατευθύνοντας κεφαλαιακές ροές από τα πλεονασματικά στα ελλειμματικά κράτη.
Το φάντασμα μιας κοινωνικής έκρηξης πλανάται πάνω από τον ευρωπαϊκό Νότο, που βυθίζεται στην ανεργία, την ένδεια και την εγκληματικότητα. Οι αντοχές της κοινωνίας λιγοστεύουν. Καθώς οι νέοι ψάχνουν τρόπο να «δραπετεύσουν» από τη χώρα, όσοι γνωρίζουν πως είναι πια αργά για μια τέτοια επιλογή δεν έχουν παρά να διαλέξουν ανάμεσα στην καταθλιπτική εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας και στη δημιουργικότητα της απελπισίας. Οι πιθανότητες της κοινωνικής έκρηξης φαίνεται να υπερτερούν, όπως έγραφε όμως ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο λαός είναι υπεύθυνος για την Ιστορία του και καθένας μπορεί να «διορθώσει το ρωμαίικο» στον χώρο και τον τομέα όπου βρίσκεται.