Εφημερίδα “Έθνος”, 30/10/2012
Το ελληνικό κράτος ακόμη δεν γνωρίζει πόσους υπαλλήλους πληρώνει, για ποιο έργο και με τι αποτελέσματα. Μια διαδικασία καταμέτρησης ξεκίνησε το 2010, αλλά έμεινε ανολοκλήρωτη. Σημαντικό ποσοστό των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα έχει προσληφθεί με αδιαφανείς ή πελατειακές διαδικασίες, όχι μόνο χωρίς να αξιολογηθεί ποτέ, αλλά και χωρίς να επιχειρηθεί έστω η περιγραφή της θέσης εργασίας τους.
Η ανισοκατανομή του ανθρώπινου δυναμικού του δημόσιου τομέα και η αδυναμία εκπόνησης ενός συνεκτικού σχεδίου αξιοποίησής του οδήγησαν σε ανορθολογικές και αντιφατικές αποφάσεις, ιδίως όμως σε μέτρα με αμιγώς λογιστική λογική, που δεν υπηρετούν τελικά ούτε την αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης ούτε την αξιοπιστία του κράτους. Η διαχρονική έλλειψη στοιχείων για τους φορείς, το προσωπικό και το επιτελούμενο έργο σε ευρύτατες γκρίζες ζώνες του δημόσιου τομέα ούτε τυχαία είναι ούτε ανεξάρτητη από συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές.
Η πολιτική τάξη παγίως χρησιμοποίησε το κράτος για την αναπαραγωγή της κατά τρόπο ιδιοτελή, άδικο, ανεξέλεγκτο και, εντέλει, καταστροφικό τόσο για τη δημόσια διοίκηση όσο και για την εθνική οικονομία. Η τρικομματική κυβέρνηση καλείται με συνοπτικές διαδικασίες να κλείσει ή να συγχωνεύσει οργανισμούς, να απολύσει προσωπικό, να περικόψει δαπάνες στα τυφλά, χωρίς να θεμελιώνει αυτές τις αποφάσεις σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αύξησης της παραγωγικότητας, προώθησης του δημοσίου συμφέροντος και της αξιοκρατίας.
Αποτελεί βασική αρχή της διοικητικής επιστήμης ότι χρόνιες παθογένειες και δυσλειτουργίες δεν επιλύονται εν μία νυκτί και μάλιστα υπό συνθήκες ακραίας ανεργίας, κοινωνικής ανασφάλειας και συρρίκνωσης εισοδημάτων. Εάν οι επιβεβλημένες αλλαγές είχαν ξεκινήσει πριν από την κρίση, οι αρνητικές τους επιπτώσεις θα ήταν περιορισμένες και τα οφέλη σημαντικά.
Σήμερα οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται με κριτήριο την εκταμίευση της επόμενης δόσης, χωρίς επαρκή στοιχεία, δίχως προγραμματισμό και δημιουργικό πνεύμα. Μαζί με περιττούς φορείς ή ανεπαρκείς υπαλλήλους θα χαθούν πολύτιμες διοικητικές μονάδες και στελέχη. Το κράτος συρρικνώνεται χωρίς να βελτιώνεται. Το μέλλον φέρνει ακόμη περισσότερη ξηρασία για την ελληνική δημόσια διοίκηση
Η ανισοκατανομή του ανθρώπινου δυναμικού του δημόσιου τομέα και η αδυναμία εκπόνησης ενός συνεκτικού σχεδίου αξιοποίησής του οδήγησαν σε ανορθολογικές και αντιφατικές αποφάσεις, ιδίως όμως σε μέτρα με αμιγώς λογιστική λογική, που δεν υπηρετούν τελικά ούτε την αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης ούτε την αξιοπιστία του κράτους. Η διαχρονική έλλειψη στοιχείων για τους φορείς, το προσωπικό και το επιτελούμενο έργο σε ευρύτατες γκρίζες ζώνες του δημόσιου τομέα ούτε τυχαία είναι ούτε ανεξάρτητη από συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές.
Η πολιτική τάξη παγίως χρησιμοποίησε το κράτος για την αναπαραγωγή της κατά τρόπο ιδιοτελή, άδικο, ανεξέλεγκτο και, εντέλει, καταστροφικό τόσο για τη δημόσια διοίκηση όσο και για την εθνική οικονομία. Η τρικομματική κυβέρνηση καλείται με συνοπτικές διαδικασίες να κλείσει ή να συγχωνεύσει οργανισμούς, να απολύσει προσωπικό, να περικόψει δαπάνες στα τυφλά, χωρίς να θεμελιώνει αυτές τις αποφάσεις σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αύξησης της παραγωγικότητας, προώθησης του δημοσίου συμφέροντος και της αξιοκρατίας.
Αποτελεί βασική αρχή της διοικητικής επιστήμης ότι χρόνιες παθογένειες και δυσλειτουργίες δεν επιλύονται εν μία νυκτί και μάλιστα υπό συνθήκες ακραίας ανεργίας, κοινωνικής ανασφάλειας και συρρίκνωσης εισοδημάτων. Εάν οι επιβεβλημένες αλλαγές είχαν ξεκινήσει πριν από την κρίση, οι αρνητικές τους επιπτώσεις θα ήταν περιορισμένες και τα οφέλη σημαντικά.
Σήμερα οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται με κριτήριο την εκταμίευση της επόμενης δόσης, χωρίς επαρκή στοιχεία, δίχως προγραμματισμό και δημιουργικό πνεύμα. Μαζί με περιττούς φορείς ή ανεπαρκείς υπαλλήλους θα χαθούν πολύτιμες διοικητικές μονάδες και στελέχη. Το κράτος συρρικνώνεται χωρίς να βελτιώνεται. Το μέλλον φέρνει ακόμη περισσότερη ξηρασία για την ελληνική δημόσια διοίκηση