Εφημερίδα, “ΕΘΝΟΣ”, 23/7/2013
Η ανεργία είναι το πεδίο στο οποίο αναδείχθηκε, με τον πιο επώδυνο τρόπο, η πλήρης αποτυχία των πολιτικών που επιβλήθηκαν με τα μνημόνια. Οι περικοπές μισθών και συντάξεων οδήγησαν στη μείωση της καταναλωτικής και ιδιωτικής ζήτησης, χωρίς όμως να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και να αυξηθούν ουσιωδώς οι εξαγωγές.
Η αντιστάθμιση της μειωμένης εγχώριας ζήτησης από την αύξηση των εξαγωγών υπήρξε ένας ακόμη μύθος που καλλιεργήθηκε από τους υπέρμαχους των μνημονίων, που υποτίμησαν τόσο τα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας όσο και μελέτες που αποδεικνύουν ότι ελάχιστη επίδραση έχει η μείωση του κόστους εργασίας στην ανταγωνιστικότητα. Ετσι, η εκτόξευση της ανεργίας από 12% την προ μνημονίων εποχή σε 28% υπήρξε ένα προβλέψιμο έγκλημα.
Η επιστροφή στα προ του 2010 επίπεδα απασχόλησης απαιτεί τουλάχιστον μια εικοσαετία ικανοποιητικών ρυθμών ανάπτυξης. Οι επιχειρήσεις που έκλεισαν απολύοντας τους εργαζομένους λόγω συρρίκνωσης της εγχώριας κατανάλωσης δεν προβλέπεται να επανακάμψουν. Τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν για την ελάττωση γραφειοκρατικών επιβαρύνσεων και επενδυτικών εμποδίων δεν προωθήθηκαν, αφού θεωρήθηκε από την τρόικα ότι προείχαν η μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, η διάλυση των θεσμικών εγγυήσεων στις εργασιακές σχέσεις και η αποδυνάμωση των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Οι συνέπειες της δυσθεώρητης ανεργίας θα είναι συντριπτικές για την Ελλάδα εάν δεν απορροφηθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων με δράσεις και προγράμματα που θα εκπονήσει η πολιτεία.
Διαφορετικά, ο αριθμός τους θα μείνει στάσιμος για αρκετά χρόνια, μέχρι δηλαδή να δημιουργηθούν αυτοδύναμα ανάλογες θέσεις εργασίας από τον ιδιωτικό τομέα.
Παγίωση ενός ποσοστού ανεργίας άνω του 25% συνεπάγεται εμφάνιση νέων μορφών φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, ταχύτατη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, περαιτέρω ενδυνάμωση των πολιτικών άκρων και τεράστιο κόστος από τη μαζική μετανάστευση των πιο δυναμικών τμημάτων της νέας γενιάς. Μηχανισμοί αποτροπής αυτής της εφιαλτικής προοπτικής υπάρχουν, αρκεί να αναπροσανατολιστούν οι πολιτικές προτεραιότητες των ελληνικών κυβερνήσεων και της ΕΕ.