Εφημερίδα “Έθνος”, 1/7/2015
Τι θα έλεγε ο κ. Τσίπρας αν ήταν ακόμη αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η κυβέρνηση πρότεινε ένα δημοψήφισμα για την έγκριση ή απόρριψη δύο τεχνικών, ανυπόγραφων κειμένων που δεν έχουν θεσμική υπόσταση ούτε αποτελούν πλέον βάση διαπραγμάτευσης; Τι θα έλεγε, αν το ερώτημα διατυπωνόταν έτσι ώστε να υπάρχουν τόσες διαφορετικές ερμηνείες για το περιεχόμενο και τις επιπτώσεις του; Τι θα έλεγε, αν ο χρόνος διαβούλευσης και ανταλλαγής επιχειρημάτων για το δημοψήφισμα ήταν πέντε ημέρες, όταν στις σύγχρονες δημοκρατίες η διοργάνωση δημοψηφισμάτων προϋποθέτει εβδομάδες δημόσιου διαλόγου;
Τι θα έλεγε ο κ. Τσίπρας αν το τελικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος αφορούσε το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, την εθνική ασφάλεια, τη νομισματική πολιτική, τις διεθνείς συμμαχίες, αλλά όλα αυτά συσκοτίζονταν υπό ένα παραπλανητικό ψευδοερώτημα, που η κυβέρνηση θα ερμήνευε κατά βούληση για να νομιμοποιήσει αυθαίρετες επιλογές; Τι θα έλεγε, αν μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος η κυβέρνηση έσπευδε να τροποποιήσει με πράξη νομοθετικού περιεχομένου την ισχύουσα νομοθεσία για τη διαδικασία διεξαγωγής δημοψηφισμάτων; Τι θα έλεγε, αν στα ψηφοδέλτια αναγραφόταν πρώτα το «όχι» και μετά το «ναι», για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά;
Τι θα έλεγε ο κ. Τσίπρας αν η κυβέρνηση είχε σε αυτήν την πρωτοβουλία σύμμαχο και συμπαραστάτη σύσσωμες τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις του Κοινοβουλίου που ζητούν έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, με πρώτη και κύρια την υπόδικη Χρυσή Αυγή; Τι θα έλεγε αν το δημοψήφισμα διεξαγόταν με επ’ αόριστον κλειστές τράπεζες, έλεγχο κεφαλαίων, απονεκρωμένη πραγματική οικονομία, κατάρρευση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και του τραπεζικού συστήματος; Τι θα έλεγε αν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες και θεσμικοί αξιωματούχοι προειδοποιούσαν ότι η επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα δεν οδηγεί σε ισχυρότερη διαπραγματευτική θέση, αλλά σε έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση, με κατακλυσμιαίες συνέπειες για την οικονομία, την απασχόληση, την κοινωνική συνοχή;
Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας θα κατήγγελλε τη συνταγματική και θεσμική εκτροπή, την κυβερνητική ανευθυνότητα, τα παραπλανητικά ερωτήματα, τον κίνδυνο ανθρωπιστικής κρίσης. Θα ζητούσε ίσως την παραπομπή των υπευθύνων στο Ειδικό Δικαστήριο και την παραίτηση της κυβέρνησης που, αφού απέτυχε σε όσα προεκλογικά υποσχέθηκε, προσπαθεί να παραμείνει στην εξουσία αδιαφορώντας για τις καταστροφικές επιπτώσεις. Ετσι θα ενεργούσε ο Αλέξης Τσίπρας, όπως τον είχαμε γνωρίσει ως αντιπολιτευόμενο, ελπιδοφόρο ηγέτη. Και θα είχε δίκιο.