Dnews, 29.1.2025
Είναι θέμα χρόνου να αναδυθούν εκείνοι που θα ανέβουν στο κύμα αυτής της αγανάκτησης, της οργής και της απελπισίας, οι οποίες τροφοδοτούνται μεν κυρίως από το έγκλημα των Τεμπών αλλά έχουν και άλλους παραποτάμους, όπως η ακρίβεια, η πολιτική αλαζονεία, η διαφθορά, η εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών.
Οι εμβληματικές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη σε όλη την Ελλάδα και βέβαια η εντυπωσιακότερη όλων στην Πλατεία Συντάγματος δεν έχουν κομματικό χρώμα. Όσοι πολιτικοί επιχείρησαν να τις «καπελώσουν» αυτογελοιοποιήθηκαν.
Όμως η ανεξαρτησία των συγκεντρώσεων από κομματικές ομπρέλες δεν αποτελεί λόγο εφησυχασμού για την κυβέρνηση, όπως υποστήριξαν κάποιες αστόχαστες φιλοκυβερνητικές φωνές. Αντιθέτως, είναι ένα ισχυρό μήνυμα αποδοκιμασίας της κυβέρνησης και ιδίως αμφισβήτησης της αξιοπιστίας της, ακόμη και από μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της.
Την περίοδο 2012-2015 τη δυσθυμία της κοινωνίας απέναντι στα Μνημόνια και τις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες προκάλεσαν και διαχειρίστηκαν κακήν κακώς την οικονομική κρίση την κεφαλαιοποίησε πρωτίστως ο Τσίπρας και δυστυχώς, σε μικρότερο αλλά καθόλου αμελητέο βαθμό, η Χρυσή Αυγή. Σήμερα δεν φαίνεται να υπάρχουν τα πρόσωπα ή ο κομματικός φορέας που θα εκφράσουν αυτή τη δυσθυμία. Αυτό όμως και πάλι δεν σημαίνει ότι μπορεί να εφησυχάζει η κυβερνώσα παράταξη, με το επαναλαμβανόμενο σκεπτικό ότι «ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο».
Όπως η φύση, έτσι και η πολιτική απεχθάνεται το κενό. Είναι θέμα χρόνου να αναδυθούν εκείνοι που θα ανέβουν στο κύμα αυτής της αγανάκτησης, της οργής και της απελπισίας, οι οποίες τροφοδοτούνται μεν κυρίως από το έγκλημα των Τεμπών αλλά έχουν και άλλους παραποτάμους, όπως η ακρίβεια, η πολιτική αλαζονεία, η διαφθορά, η εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών.
Υπάρχει και μία άλλη σημαντική παράμετρος που πρέπει να ληφθεί υπόψη: Ότι η δικαιοσύνη, στην οποία η κυβέρνηση επιλέγει επικοινωνιακά να ρίχνει το βάρος της διαλεύκανσης και της απονομής ποινικών ευθυνών, έχει επίσης προ πολλού χάσει την αξιοπιστίας της στα μάτια των πολιτών, πάλι με σοβαρή ευθύνη της κυβέρνησης. Ποιος προσδοκά σήμερα ότι η δικαιοσύνη θα ενεργήσει με ταχύτητα και ανεξαρτησία όταν ήδη έχουν περάσει δύο χρόνια από το δυστύχημα και όσα έπραξε φαίνονται για ακόμη μία φορά πολύ λίγα και πολύ αργά;
Δεν ξέρω αν θα παραιτηθεί ο πρωθυπουργός, όπως έγινε στη Σερβία μετά τις διαδηλώσεις για το σιδηροδρομικό ατύχημα με τους 15 νεκρούς στο Νόβι Σαντ. Προφανώς δεν υφίσταται παρόμοια πολιτική ευθιξία ή εσωκομματική πίεση. Όμως ακόμη και σε αυταρχικά καθεστώτα, που είχαν επιβληθεί με τη δύναμη των όπλων και όχι με δημοκρατικές διαδικασίες, η πάνδημη και επίμονη λαϊκή αποδοκιμασία έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι μπορεί να προκαλέσει απρόβλεπτες πολιτικές εξελίξεις. Ζούμε άραγε μία από εκείνες τις σπάνιες ιστορικές στιγμές που ο λαός πράγματι παίρνει την τύχη της πολιτείας στα χέρια του;