Εφημερίδα “Έθνος”, 22/1/2013
Η Βουλή, ήδη πριν από την κρίση του 2010, έκανε κατάχρηση της θεσμικά κατοχυρωμένης αυτονομίας της κατά τρόπο ώστε σειρά αποφάσεών της να παραβιάζουν κατάφωρα το Σύνταγμα. Ενδεικτικά παραδείγματα αποτελούν η συστηματική άρνηση να αρθεί η ασυλία βουλευτών σε περιπτώσεις που το αίτημα άσκησης ποινικής δίωξης αφορούσε αδικήματα μη συναφή με τα βουλευτικά καθήκοντα και η ψήφιση νόμων που περιέχουν διατάξεις άσχετες με το κύριο αντικείμενό τους.
Μετά την οικονομική κρίση οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες προσαρμόστηκαν σε τρία νέα δεδομένα: πρώτον, στη νομοθέτηση καθ’ υπαγόρευση ή κατά παραγγελία, βάσει των συμφωνηθέντων με την τρόικα, δεύτερον, στη συρρίκνωση της διάρκειας διεξαγωγής του κοινοβουλευτικού διαλόγου και ιδίως της συζήτησης των νομοσχεδίων και τρίτον, στην προσπάθεια να περιοριστούν οι διαφωνίες, διαφοροποιήσεις ή αποσχίσεις βουλευτών από τα κόμματα που στηρίζουν τις κυβερνητικές επιλογές.
Έτσι, όμως, το Κοινοβούλιο τείνει να μετατρέπεται σε καρικατούρα και η αυτονομία του σε ασυδοσία. Τεχνάσματα, όπως η ψήφιση νομοσχεδίων έκτασης 200 σελίδων σε ένα μόνο άρθρο, όπως έγινε με το “Μνημόνιο ΙΙΙ”, με σκοπό να αποφευχθεί η συνταγματικά επιβεβλημένη κατ’ άρθρον συζήτηση και ψηφοφορία, δεν παραβιάζουν απλώς επιμέρους διατάξεις του Συντάγματος, αλλά απαξιώνουν το κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Αυτή η απροκάλυπτη κοινοβουλευτική ασυδοσία εδράζεται στην απουσία οποιασδήποτε μορφής αποτελεσματικού ετεροελέγχου των εσωτερικών διαδικασιών της Βουλής και στην πάγια νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων για το ανέλεγκτο της διαδικασίας παραγωγής των νόμων.
Δύο λύσεις υπάρχουν για να καλυφθεί αυτό το κρίσιμο δικαιοκρατικό έλλειμμα: είτε να αποφασιστεί η ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου στην επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, στο οποίο θα ανατεθεί και ο έλεγχος των εσωτερικών θεμάτων της Βουλής, είτε να επικρατήσουν οι αντιλήψεις που ορθά υποστηρίζουν ότι υπό το ισχύον σύστημα ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων τα δικαστήρια οφείλουν να προβαίνουν σε έλεγχο των interna corporis της Βουλής. Μόνο έτσι θα αποφευχθούν η περαιτέρω καταρράκωση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και μια ήδη υποβόσκουσα κρίση του συνταγματικού κράτους.