Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΗΦΟΥ ΣΤΙΣ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Εφημερίδα ‘ΕΘΝΟΣ”, 8/11/2007

 

Ποιος είναι τελικά ο ρόλος του αρχηγού ενός κόμματος εξουσίας; Η απάντηση είναι απλή: Να οδηγήσει το κόμμα του στην εκλογική επικράτηση. Αν δεν το επιτύχει, η πρακτική σε όλες τις σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες είναι η παραίτηση και η αντικατάστασή του. Αυτή ακριβώς η πολιτική ευθύνη των αρχηγών προκύπτει όχι μόνο από τον πρωθυπουργοκεντρικό χαρακτήρα του κοινοβουλευτικού μας συστήματος αλλά και από τη διεύρυνση της προσωποποίησης της πολιτικής σε μια εποχή ιδεολογικών συγκλίσεων.

Οι δημοσκοπήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα για τις εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ ανέδειξαν αρκετά παράδοξα. Ενα από αυτά είναι ότι ενώ η πλειοψηφία των ερωτηθέντων εκφράζει προτίμηση προς τον Γ. Παπανδρέου, από την άλλη πλευρά στο ερώτημα ποιος μπορεί να κερδίσει τον Κ. Καραμανλή στις επόμενες βουλευτικές εκλογές η πλειοψηφία τάσσεται σαφώς υπέρ του Ευ. Βενιζέλου. Αντίστοιχα, ενώ στο ερώτημα ποιος μεταξύ των υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θεωρείται καταλληλότερος φαίνεται να υπερισχύει κατ’ αρχάς ο Γ. Παπανδρέου, αντίθετα στο ερώτημα ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός η πλειοψηφία τάσσεται υπέρ του Ευ. Βενιζέλου. Το παράδοξο των προηγούμενων ευρημάτων έχει ήδη τύχει της προσοχής αρκετών πολιτικών αναλυτών. Ποια είναι, όμως, εν τέλει η εξήγηση για αυτή τη στάση όσων δηλώνουν μέλη ή φίλοι του ΠΑΣΟΚ; Μήπως έχει ήδη μετατραπεί το ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση των ψηφοφόρων του από κόμμα εξουσίας σε κόμμα διαμαρτυρίας; Μήπως είναι τα παράδοξα και οι αντιφάσεις στις απαντήσεις των ερωτηθέντων απλά αποτέλεσμα μιας ανορθολογικής επιλογής; Μήπως επικράτησε η άποψη ότι μεγαλύτερη σημασία έχει η αναδιοργάνωση του κόμματος παρά η επιστροφή στην κυβερνητική εξουσία;
Ενδεχομένως, η απάντηση να προκύπτει ως συνισταμένη όλων των προηγούμενων. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όσοι ψηφίσουν στις εκλογές της 11ης Νοεμβρίου τίθενται μπροστά σε ένα ξεκάθαρο δίλημμα. Για ένα κόμμα εξουσίας πρώτιστο κριτήριο κατά την επιλογή ηγεσίας δεν μπορεί παρά να αποτελεί η δυνατότητα να οδηγήσει το κόμμα σε εκλογική νίκη, προκειμένου να εφαρμόσει το πολιτικό του πρόγραμμα. Εφόσον, λοιπόν, η πλειοψηφία αναγνωρίζει ότι ο Γ. Παπανδρέου έχει λιγότερες πιθανότητες, σε σύγκριση προς τον Ευ. Βενιζέλο, να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε εκλογική επικράτηση, καθίσταται προφανές ότι εάν θεωρηθεί αυτό ακριβώς ως το τελικό ζητούμενο, τότε μια ορθολογική επιλογή δεν μπορεί παρά να δίνει προβάδισμα στον Ευ. Βενιζέλο.
Εάν το εκλογικό σώμα κρίνει ως προτεραιότητα και ως κρίσιμο διακύβευμα της εκλογικής διαδικασίας την προοπτική του κόμματος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, είναι αναμενόμενο η πλάστιγγα στις 11 Νοεμβρίου να γείρει υπέρ του Ευ. Βενιζέλου. Σε τελική ανάλυση, πάντως, ίσως μεγαλύτερη σημασία από όλα τα προηγούμενα έχει αυτή καθεαυτή η μεγάλη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία. Το παράδειγμα της Ιταλίας είναι πρόσφατο. Υπό αυτό το πρίσμα, η 11η Νοεμβρίου αποτελεί μια ευκαιρία που θα είναι κρίμα να χαθεί.