Πρώτο Θέμα, 14/06/20
Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Μια ζωή γεμάτη» (εκδ. Καστανιώτη 2020), ο Φοίβος Ιωαννίδης δεν αφηγείται μόνο τα βιώματα από τα παιδικά του χρόνια στη μεσοπολεμική Κρήτη, την Κατοχή και τη δολοφονία του αντιστασιακού πατέρα του από τους Γερμανούς, την μποέμικη φοιτητική ζωή στη μεταπολεμική Αθήνα, την πολιτική στράτευση, την ένοπλη αντίσταση κατά της Απριλιανής δικτατορίας, την πολυετή φυλάκιση και την ενεργό πολιτική δράση κατά τη Μεταπολίτευση. Μέσα από τη γλαφυρή αφήγηση της προσωπικής και της πολιτικής του διαδρομής και τις μαρτυρίες για σημαντικά γεγονότα και πρόσωπα, στο βιβλίο ανατέμνεται ολόκληρη η ελληνική ιστορία των τελευταίων ογδόντα χρόνων.
Τα πρώτα χρόνια του Φοίβου Ιωαννίδη σημαδεύονται από τον σκοτωμό του πατέρα του Γιάννη στα βουνά της Σητείας, τον Μάιο του 1944, λίγες ημέρες μετά την περίφημη απαγωγή του Γερμανού διοικητή Κρήτης από την ομάδα του Πάτρικ Λη Φέρμορ. Η αφήγηση της μετάβασης του οκτάχρονου Φοίβου με τη μητέρα του και συγγενείς από τη Σητεία στο σημείο όπου σκοτώθηκε και παρέμενε άταφος ο πατέρας του, είναι συγκλονιστική.
Ο Ιωαννίδης δραστηριοποιείται πολιτικά την περίοδο του Ανένδοτου Αγώνα κατά του μετεμφυλιακού παρακράτους, ως πρόεδρος της Νεολαίας της Ένωσης Κέντρου στο Ηράκλειο και συνεργάτης του Γεώργιου Παπανδρέου, και γνωρίζεται με πολιτικές προσωπικότητες της προδικτατορικής Ελλάδας, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Σοφοκλή Βενιζέλο και τον μόλις αφιχθέντα από τις ΗΠΑ Ανδρέα Παπανδρέου. Ακολουθεί, μετά τα Ιουλιανά, ο δεύτερος Ανένδοτος, στον όποιο πρωτοστατεί, και η πολιτική-συνταγματική κρίση που οδηγεί στη δικτατορία. Ο Ιωαννίδης αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο στον ένοπλο αντιδικτατορικό αγώνα στην Κρήτη, συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε 11 χρόνια κάθειρξης από το Έκτακτο Στρατοδικείο Χανίων.
Μετά από έξι χρόνια στις φυλακές της Αίγινας και της Χαλκίδας, από τα οποία ο Ιωαννίδης σταχυολογεί θλιβερές αλλά και ευτράπελες στιγμές και περιγράφει ποικίλους ανθρωπότυπους από τον κόσμο των πολιτικών αλλά και των ποινικών κρατουμένων, επιστρέφει στο Ηράκλειο με τη γενική αμνηστία του 1973 και, παράλληλα με την άσκηση της δικηγορίας, εμπλέκεται στις πολιτικές περιπέτειες της Μεταπολίτευσης. Με τους Γ. Α. Μαγκάκη, Χ. Πρωτοπαπά, Γ. Πεσμαζόγλου, Δ. Θ. Τσάτσο και άλλες προσωπικότητες της αντιδικτατορικής αντίστασης ιδρύουν το 1974 τις «Νέες Πολιτικές Δυνάμεις», στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, που συμπράττουν εκλογικά με την Ένωση Κέντρου. Ο ίδιος δεν εκλέγεται βουλευτής, παρότι στην πόλη του Ηρακλείου έρχεται πρώτος σε σταυρούς. Λίγο αργότερα ιδρύεται η «Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία» από βουλευτές και στελέχη που δυσανασχετούν από την επικράτηση των παλαιοκομματικών στην Ένωση Κέντρου και ο ίδιος αναλαμβάνει Γραμματέας της.
Από το 1987 ο Ιωαννίδης υπηρετεί την πολιτεία, διαδοχικά, ως διοικητής του ΙΚΑ, βουλευτής, υφυπουργός στις κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη, πρόεδρος της Επιτροπής Αναθεώρησης του Συντάγματος και πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Όπως γράφει στο βιβλίο, «ως σοσιαλιστής πίστευα, και το τήρησα πάντοτε, ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι υπόθεση σχετικών δηλώσεων αλλά καθημερινής συμπεριφοράς και τρόπος ζωής». Το 2004 αποχωρεί από την ενεργό πολιτική, επισημαίνοντας τη σταδιακή έκπτωση του πολιτικού λόγου, τη λανθάνουσα κρίση του πολιτικού συστήματος και την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί ως αφήγημα όχι μόνο μιας γεμάτης ζωής, αλλά ιδίως ενός θαρραλέου και έντιμου πολιτικού βίου.