ΠΑΡΑΛΥΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 8/3/2011

 

Σήμερα ολοκληρώνεται ο δεύτερος γύρος της ψηφοφορίας για την ανάδειξη προέδρου στον μεγαλύτερο δικηγορικό σύλλογο της χώρας. Το ποσοστό της αποχής των δικηγόρων στον πρώτο γύρο ξεπέρασε το 40%, δείγμα της απογοήτευσης όχι μόνο ως προς τις προοπτικές του επαγγελματικού κλάδου, αλλά ευρύτερα της Δικαιοσύνης. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι, ενώ ο υποψήφιος πρόεδρος που πρόσκειται στην κυβερνώσα παράταξη επικεντρώνει τον λόγο του στα προβλήματα του κλάδου και της δικαστικής λειτουργίας, αντίθετα ο προσκείμενος στην αξιωματική αντιπολίτευση ανθυποψήφιός του έδωσε έμφαση στην «αντιμνημονιακή» ρητορεία, επιχειρώντας να συσπειρώσει το αντικυβερνητικό μέτωπο.
Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών πρωτοστάτησε στις αντιδράσεις κατά του Μνημονίου, μεταξύ άλλων προσφεύγοντας στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου η έκδοση απόφασης εκκρεμεί. Ποιος μπορεί βέβαια να προσδοκά ότι οι δικαστές θα ακυρώσουν το Μνημόνιο στο σύνολό του, ανατρέποντας πρακτικά την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και αναλαμβάνοντας την ευθύνη για μια ενδεχόμενη ματαίωση της πληρωμής των επόμενων δόσεων από την τρόικα; Ποιος φρονεί ότι μια ακυρωτική απόφαση του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου θα αξιολογούνταν ως κινούμενη μέσα στα όρια της δικαστικής λειτουργίας και ποιος υπεύθυνος δικαστής μπορεί να αναλάβει την κατ’ ουσίαν πολιτική ευθύνη μιας τόσο κρίσιμης επιλογής, απέναντι στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εν μέσω μιας υπαρξιακών διαστάσεων πολιτικής, οικονομικής και θεσμικής κρίσης;

Συνιστά συνεπώς δημαγωγικό λόγο να προτάσσεται η στάση απέναντι στο Μνημόνιο ως μείζων προτεραιότητα των δικηγορικών συλλόγων, τη στιγμή που η πλειονότητα των νέων δικηγόρων τελεί εδώ και πολλά χρόνια σε καθεστώς «δουλοπαροικίας», οι συνθήκες άσκησης του επαγγέλματος διαρκώς υποβαθμίζονται και η Δικαιοσύνη κινδυνεύει να παραλύσει ολοκληρωτικά. Οι ακραίες καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης τη ματαιώνουν στην πράξη, όπως και η μεσαιωνικών προδιαγραφών κράτηση στις φυλακές ευτελίζει κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, αλλά παράλυτη. Αυξανόμενες είναι οι καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παραβιάσεις του δικαιώματος στη δίκαιη δίκη, ιδίως εξαιτίας των καθυστερήσεων στην απονομή της.
Για το πρόβλημα δεν ευθύνονται ασφαλώς ούτε οι δικαστές ούτε οι δικηγόροι. Οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις απαιτούν βάθος χρόνου και παρεμβάσεις σε αλληλένδετες δημόσιες πολιτικές, ξεκινώντας από την εκπαίδευση όλων των λειτουργών της Δικαιοσύνης και καταλήγοντας στην ποιότητα της ελληνικής διοίκησης και νομοθεσίας. Τα νομοθετήματα για την επιτάχυνση της απονομής Δικαιοσύνης που ψηφίζονται κατά καιρούς αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αποσπασματικά και μονόπλευρα. Η ριζική αναδιάρθρωση του δικαστικού συστήματος προϋποθέτει τη σύμπραξη όλων των εμπλεκόμενων πολιτειακών Αρχών και επαγγελματικών φορέων. Αυτό δεν μπορεί όμως να πραγματοποιηθεί με όρους «αντιμνημονιακών σαλπισμάτων», αλλά με σοβαρή μελέτη, διάλογο και αποφάσεις που θα αψηφούν το πολιτικό κόστος.