Εφημερίδα “ΈΘΝΟΣ”, 10/7/2012
Στην Αθήνα και άλλες πόλεις οι απρόκλητες βιαιοπραγίες εις βάρος μεταναστών καθημερινά πολλαπλασιάζονται. Στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις, ξυλοδαρμοί και βανδαλισμοί κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων ομοφιλόφυλων ατόμων και οργανώσεων που υποστηρίζουν το σεβασμό στην έμφυλη ετερότητα. Στο Αγρίνιο έγιναν άγριες συμπλοκές μεταξύ κατοίκων της πόλης και τσιγγάνων. Μικροί πόλεμοι έχουν ξεσπάσει σε ολόκληρη τη χώρα, με πρωταγωνιστές εκείνους που θεωρούν ότι μία υποτιθέμενη πλειοψηφία εθνικής, φυλετικής ή ηθικής «καθαρότητας» νομιμοποιείται να στοχοποιεί ποικίλες μειονοτικές ομάδες.
Η εχθροπαθής βία εναντίον όσων διαφοροποιούνται από αυτή τη ρατσιστική «καθαρότητα» εκδηλώνεται ολοένα πιο απροκάλυπτα, χωρίς οι αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα ετερόκλητα ρατσιστικά κρούσματα να αποδεικνύονται ισχυρές. Η αποδοκιμασία των παράνομων και νοσηρών αυτών ενεργειών παραμένει χλιαρή, καθώς το κύριο μέλημα των Ελλήνων μοιάζει να είναι πλέον η εσωστρεφής αντιμετώπιση των δικών τους προβλημάτων, ιδίως της ραγδαίας μείωσης εισοδημάτων, της ανεργίας και της βαθιάς ανασφάλειας. Η οικονομική δυσπραγία οδηγεί είτε στην ιδιώτευση είτε στην επιθετικότητα. Το αποτέλεσμα είναι η μεταμόρφωση της ελληνικής πολιτείας σε πεδίο μάχης, όπου εχθροί και φίλοι προσδιορίζονται με γνώμονα το χρώμα του δέρματος, τη χώρα προέλευσης ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις.
Πρόκειται λοιπόν για έναν ιδεολογικό και συμπεριφορικό εκτροχιασμό, ο οποίος αποτυπώθηκε και σε πολιτικό επίπεδο με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, που άντεξε τόσο στην πόλωση της δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης στις 17 Ιουνίου όσο και στην αποκάλυψη του βίαιου προσώπου της σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Έτσι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, οι βιαιοπραγίες και η πολεμική εναντίον κάθε διαφορετικότητας αποτελούν εκφάνσεις μίας ταχύτατης μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας κατά την τελευταία διετία.
Τίποτα δεν είναι ανεξήγητο. Η κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου και των κοινωνικών δικαιωμάτων συνοδεύθηκε από τη σταθερή αποδόμηση των ατομικών δικαιωμάτων. Η ανεργία και η κακή διαχείριση του μεταναστευτικού ενίσχυσαν την ξενοφοβία. Παράλληλα, τα κρούσματα διαφθοράς της πολιτικής τάξης τα τελευταία χρόνια συναρτήθηκαν με την αναποτελεσματικότητα του κράτους. Η οργή και η απαξίωση θεσμών, δικαιωμάτων και προσώπων διεγείρουν τη συλλογική αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Αρχικά στοχοποιούνται όσοι διαφέρουν. Στη συνέχεια σειρά θα πάρουν όσοι εκφράζουν διαφορετικές απόψεις από αυτές που πρεσβεύουν οι υπερασπιστές της ρατσιστικής «καθαρότητας». Στο τέλος θα μείνει μόνο η βία.
Η εξάντληση της οικονομίας και η αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής οδηγεί σε έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας. Εάν δεν υπάρξει άμεσα συστηματική απομόνωση, στιγματισμός και τιμωρία των ακραίων ρατσιστικών πρακτικών, το φαινόμενο ενδέχεται να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το αβγό του φιδιού εκκολάπτεται μέσα στο μίσος έναντι της διαφοράς και στην ανοχή προς τη βία. Όμως δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα ή κρατικοί αξιωματούχοι έκλεισαν το μάτι στο ρατσισμό για να αντλήσουν εκλογικά οφέλη.
Η εχθροπαθής βία εναντίον όσων διαφοροποιούνται από αυτή τη ρατσιστική «καθαρότητα» εκδηλώνεται ολοένα πιο απροκάλυπτα, χωρίς οι αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα ετερόκλητα ρατσιστικά κρούσματα να αποδεικνύονται ισχυρές. Η αποδοκιμασία των παράνομων και νοσηρών αυτών ενεργειών παραμένει χλιαρή, καθώς το κύριο μέλημα των Ελλήνων μοιάζει να είναι πλέον η εσωστρεφής αντιμετώπιση των δικών τους προβλημάτων, ιδίως της ραγδαίας μείωσης εισοδημάτων, της ανεργίας και της βαθιάς ανασφάλειας. Η οικονομική δυσπραγία οδηγεί είτε στην ιδιώτευση είτε στην επιθετικότητα. Το αποτέλεσμα είναι η μεταμόρφωση της ελληνικής πολιτείας σε πεδίο μάχης, όπου εχθροί και φίλοι προσδιορίζονται με γνώμονα το χρώμα του δέρματος, τη χώρα προέλευσης ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις.
Πρόκειται λοιπόν για έναν ιδεολογικό και συμπεριφορικό εκτροχιασμό, ο οποίος αποτυπώθηκε και σε πολιτικό επίπεδο με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, που άντεξε τόσο στην πόλωση της δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης στις 17 Ιουνίου όσο και στην αποκάλυψη του βίαιου προσώπου της σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Έτσι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, οι βιαιοπραγίες και η πολεμική εναντίον κάθε διαφορετικότητας αποτελούν εκφάνσεις μίας ταχύτατης μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας κατά την τελευταία διετία.
Τίποτα δεν είναι ανεξήγητο. Η κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου και των κοινωνικών δικαιωμάτων συνοδεύθηκε από τη σταθερή αποδόμηση των ατομικών δικαιωμάτων. Η ανεργία και η κακή διαχείριση του μεταναστευτικού ενίσχυσαν την ξενοφοβία. Παράλληλα, τα κρούσματα διαφθοράς της πολιτικής τάξης τα τελευταία χρόνια συναρτήθηκαν με την αναποτελεσματικότητα του κράτους. Η οργή και η απαξίωση θεσμών, δικαιωμάτων και προσώπων διεγείρουν τη συλλογική αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Αρχικά στοχοποιούνται όσοι διαφέρουν. Στη συνέχεια σειρά θα πάρουν όσοι εκφράζουν διαφορετικές απόψεις από αυτές που πρεσβεύουν οι υπερασπιστές της ρατσιστικής «καθαρότητας». Στο τέλος θα μείνει μόνο η βία.
Η εξάντληση της οικονομίας και η αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής οδηγεί σε έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας. Εάν δεν υπάρξει άμεσα συστηματική απομόνωση, στιγματισμός και τιμωρία των ακραίων ρατσιστικών πρακτικών, το φαινόμενο ενδέχεται να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το αβγό του φιδιού εκκολάπτεται μέσα στο μίσος έναντι της διαφοράς και στην ανοχή προς τη βία. Όμως δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα ή κρατικοί αξιωματούχοι έκλεισαν το μάτι στο ρατσισμό για να αντλήσουν εκλογικά οφέλη.